आठवितो दिन, दुधात साखरेचे
येउनी भेटणे, प्रिय सखीचे ते
सर्व स्थित, न; कसाही प्रश्न होता
रोजचे भेटणे, हा प्रयास होता
सांजसंध्या, सखीने अवतरावे
प्रेम अमुचे, कसे ते फुलवावे
साखरेचे; ते दूध, आज नासलेले
घरुनी सारे; ते, विरोध झेललेले
क्षण रुतला, असा ऊरात माझ्या
त्याने पेरले, दु:ख मनात माझ्या
रोजचा दिन, रोजचा प्रकार माझा
वेळ फिरली, झाला नकार माझा
माझी न हरकत, विरोध आप्तांचा
हताश मी; त्यात, विलाप आसवांचा
हळवी ती हरली, वितळली मनाने
नकार माझा, पचवून निरीच्छेने
मीही हरलो, तश्या वियोगाने
वेधला जीव, मलूल नेत्राने
दिस सरले; आयुष्य सरले, अनेक वर्षांनी
आजही फिरतो, जखमा; फुलून वेदनांनी
गात्र थकले, गलीत देहानीं
काळीज उरले, विदीर्ण छीद्रांनी
© सचिन पुरुषोत्तम कुलकर्णी
No comments:
Post a Comment