कविता:- माझा साहेब.......कालचा आणि आजचा

बस आणि गर्दीची; मी जुगलबंदी बघतो

रोज सकाळी असाच; कामावरती येतो,

आल्या आल्या घाई असते; कार्ड पंचिंग करायची

घाई पण झालेली असते; मेलबॉक्स बघायची

मेलबॉक्स बघता; सगळे फाटलेले दिसते

काल केलेल्या कामाला; पार आग लागलेली असते

कँटीनवाल्याचा टर्न ओव्हर करायला; भूक लागलेली असते

तिकडे साहेबाची मेसेंजरवर; पिंग आलेली असते

मी नाश्ता खायच्याआधी; साहेब मला चावत असतो

जागेवर बोलावून; मी कसा कामचोर; हे बोंबलून सांगत असतो

आपणच कंपनी चालवतो; असे जणू तो भासवत  असतो

तो नेहमीसारखा झापल्यासारखे; आणि मी ऐकल्यासारखे दाखवत असतो

मला त्याच्या बोलण्यात; काही रस नसतो

त्याचा सगळा पाढा; मला पाठ झालेला असतो

कँटीनमधला गरम नाश्ता; सारखा खुणावत असतो

आणि आता; हा कधी सोडतो; याची मी वाट बघत असतो

नाश्ता करताना देखील; साहेबाचे टेन्शन असते

आता तो दिवसभर चावणार; हि कल्पना वाईट असते

जागेवर आल्यावर; परत पिंग येतो

काम “वेळेत आणि परफेक्ट करा”; असा पॉपअप देऊन जातो   

बहुतेक साहेबाचे घरी; काही तरी फाटलेले असते

सकाळी सकाळी सापडायला; आमचेच नशीब खराब असते

दुपारपर्यंत जरा; शांत झालेला दिसतो

बहुतेक त्याचा मामला; थोडा थंडा झालेला असतो 

घरी निघताना; मी सगळे नीट सांगून; कलटी टाकलेली असते

बस पाशी येताच; तेची परत रिंग वाजलेली असते

आता परत बोलावतो का काय; याची मनात धास्ती असते

झक मारून मी घरी; कमीटमेंट दिलेली असते

फोनवर मामला; थोडक्यात उरकतो

मी बसमध्ये “एक पाय आत दुसरा बाहेर”; असा उभा असतो

शेवटी तुकडा पडतो; आणि साहेब जरा खुश होतो

मनातल्या मनात घरी जायचा; रस्ता माझा मोकळा होतो

बस मध्ये बसल्या बसल्या; माझा फोन स्वीच ऑफ होतो

दिवस कसा गंडला; याचा विषय चालू होतो

मनात विचार येतो; साहेब असा का वागतो

मला वाटते त्याच्या घरी; तो “दुर्लक्षित” झालेला असतो

घरचा राग तो; कामावर काढत असावा

मला कोण उलटे बोलणार "मी साहेब आहे"; हा त्याचा विचार असावा

देवाला प्रार्थना केली; कि “साहेब” म्हणून नको; पण माणूस म्हणून याला सुधार

बहुतेक देवाने प्रार्थना ऐकली; तसाच घडला काहीसा प्रकार

एक दिवस दुपारी; साहेबाला घरून फोन आला

चपापतच उठला; चेहरा गोरामोरा झाला

बहुतेक त्याच्या आईची; तब्येत बिघडली होती

माणूसघाणी वागण्यामुळे; जवळची माणसे लांब गेली होती

मी सगळा प्रकार पहिला, आणि बोललो काय झाले साहेबा

लवकर घरी जायचे बोलला, पण ट्राफिकच्या सगळ्या बोंबा

मी म्हणालो; मी नेतो पटकन; आहे माझी गाडी

आशेचा किरण दिसताच; जरा खुश झाला गडी

किक मारून २० मिनिटात; त्याला सुमडीत घरी नेला

दवाखान्याचे निपटून; कंपनीचा रस्ता धरला

संध्याकाळी गाडीपाशी येताच ; त्याचा परत फोन आला

मला वाटले आता परत; कामाचा झोल झाला

मला बोलला; “थँक्यू डीअर” खुप  मदत झाली

मी खरेच तुला त्रास देतो, पण तुला माझी दया कशी आली?

मी बोललो; आमच्या आई-बा ने; हेच शिकवले मला

अडचणीत कोणीही असला; तरी पहिली मदत करतो त्याला

मी बोललो; गरजेला साहेब; फक्त माणुसकीच कामाला येते 

तुमच्या इथल्या डेसिगनेशनला; गेटबाहेर कोण विचारते

एखाद्याला मदत करू नका, पण कुणाला दुखवायचेपण नसते

गरजेला पैसे अन स्टेटस काय कामाचे असते?

साहेबाचा टोन; जरा बदलला होता

मला हा बदल चांगलाच; लक्ष्यात आला होता

“चौकशी आणि आभार” झाल्यावर; मी कामाचा विषय काढला

"ते सगळे नंतर बोलू" असा माझा साहेब बोलला!!!

माझा माझ्यावर विश्वास बसेना; चिमटा काढून पाहिला

तोवर तिकडे आमच्या बसने; स्टार्टर होता मारला

घरी गेलो; जाऊन स्वस्थ विचार केला

माणसला काही “प्रसंगच शिकवतो का”? चुका सुधारण्याला?

खरेच सांगतो दोस्तानो; करिअर आणि कंपनी; म्हणजे आयुष्य नाही

गाठीला आपल्या असले पाहिजेत; सच्चे दोस्त काही

शहाणा माणूस तोच; जो काम सोडून; इतर गोष्टीला पण महत्व देतो

खरेच विचार करा; आजकाल माणुसकीला कोण विचारतो?

आता मी कामावर; ख़ुशीखुशीत येतो

पहिले नाश्ता करतो; आणि झपाटून काम पण करतो
साहेब माझा आता; एक दोस्त आणि चांगला माणूस झालेला आहे

“कंपनी हेच आयुष्य नाही” हा विचार त्याला कळून चुकला आहे

कॉर्पोरेट जगातील; एक "कामकरी माशी"

© सचिन पुरुषोत्तम कुलकर्णी

sachin.kulkarni78@gmail.com